Αερικό

Η ζωή μου σαν νταλίκα
φορτωμένη μες στη νύχτα
τον καημό μου ταξιδεύει
και σε ψάχνει, σε γυρεύει.

Στο μυαλό μου πικραμένα
λόγια αμίλητα-γραμμένα,
φεύγει η νύχτα, ξημερώνει
κι η φυγή σου με σκοτώνει.

Μα εσύ 'σαι αερικό
σκοτοδίνη, ξωτικό.

Τη σκιά σου ακολουθώ
κι όμως δεν σε συναντώ.
Γιατί είσαι αερικό
σκοτοδίνη, ξωτικό.

Τα όνειρά μου σαν τα πλοία
που τα πιάνει η τρικυμία,
και βουλιάζω, δε αντέχω,
σ' αγαπάω μα δεν σ' έχω.

Δε μ' αφήνουν οι ελπίδες
κι ας με δένουν μ' αλυσίδες,
μες στο άγνωστο πλανιέσαι,
με ξεχνάς μα δεν ξεχνιέσαι.