ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Προκαταβολικά να πω ότι δεν είμαι καν φεμινίστρια, αλλά το άρθρο σας με έκανε έξαλλη!
Οι γυναίκες ως το ασθενές φύλο που ζει περισσότερο, είναι δυστυχώς προκαθορισμένες από τη μοίρα τους να περνούν και περισσότερες ταλαιπωρίες. Φυσικά πολλές φορές περνούμε τα πάνδεινα από τους συντρόφους/συζύγους μας, επειδή μια άλλη γυναίκα, η μανούλα τους, τους έκανε να συμπεριφέρονται σαν πασάδες. Εγώ πάντως δεν πρόκειται να μεγαλώσω το γιο μου με τέτοια πρότυπα μισογυνισμού και απαξίωσης της γυναικείας φύσης.
Αναφέρετε στο άρθρο σας ότι εσείς οι άνδρες, ως ισχυρό και καταπιεσμένο φύλο, πρέπει να υποστείτε δύο μεγάλα κακά στη ζωή σας, την εργασία και το στρατό. Πρώτον, νομίζω ότι τη σήμερον ημέρα πλέον όλες οι γυναίκες εργάζονται (λιγότερες ή περισσότερες ώρες) και θα προτιμούσα χίλιες φορές να πάω 12 μήνες στο στρατό παρά να γεννήσω. Γιατί σε κάθε παρέα και συζήτηση, όταν οι άνδρες μιλούν για το στρατό, πάντα θυμούνται πολλές ωραίες στιγμές, έχουν κάνει φιλίες ζωής και στην τελική δεν ταλαιπωρείστε και τόσο πια…παλιά μπορεί, αλλά τώρα το χειρότερο που μπορεί να σας τύχει είναι να μην «πιάσει» καλά το μέσο που βάλατε και να χρειάζεται να κοιμάστε και μέσα στο στρατόπεδο καμιά μέρα και όχι μόνο στο σπίτι σας. Τι κρίμα!
Οι γυναίκες από την άλλη μόνο με μία εγκυμοσύνη έχουν να περάσουν 9 θεότρελους μήνες με αλλαγές στο σώμα, ψυχολογικές εξάρσεις λόγω του τρελού πάρτι ορμονών, παρακαλώντας να έρθει η μέρα να γεννήσουν. Και τότε πρέπει να υποστούν αφόρητους πόνους (τους οποίους ξεχνούμε και μετά δεν αναφέρουμε συνέχεια) με σκίσιμο των γεννητικών οργάνων, για να βγει το μωρό από μέσα, και μετεγχειρητικούς πόνους (για όσες κάνουν καισαρική, γιατί πώς να το κάνουμε, είναι και εγχείρηση).
Και μετά αρχίζει το πανηγύρι, γιατί όταν γίνεσαι μάνα, γίνεσαι για την υπόλοιπη ζωή σου. Γιατί ο σκληρά εργαζόμενος πατέρας πηγαίνει στη δουλειά ξεφεύγοντας από τα προβλήματα του σπιτιού. Και όταν γυρίζει σπίτι, παίζει με τον κανακάρη του και χαίρεται, γιατί τον πετυχαίνει στην καλή φάση. Η μητέρα όμως είναι αυτή που τραβάει όλο το ζόρι όλη μέρα κλεισμένη στο σπίτι, με κλάμματα, παράπονα, γκρίνιες, πονάκια και όλα τα συναφή. Και γίνεται και η κακιά, γιατί αναγκάζεται να λέει τα ΟΧΙ στο παιδί.
Για να μην αναφέρω το άλλο: την τρελή απαίτηση των ανδρών να βρουν μια γυναίκα που «να κάνει για όλα τα δωμάτια του σπιτιού». Είναι δυνατόν ένα πλάσμα να είναι Βέφα Αλεξιάδου στην κουζίνα, Μόνικα Μπελούτσι στο κρεββάτι και Τζάκι Κέννεντυ στο σαλόνι; Μήπως τελικά οι άνδρες γεμίζουν τη σημερινή γυναίκα με εξτρά άγχος και κόμπλεξ για την εμφάνισή της; Επειδή το πρότυπο είναι η Ζιζέλ Μπούντχεν πρέπει να αισθάνομαι άσχημα, επειδή έχω 5 ή 10 κιλά παραπάνω, τη στιγμή που ο καλός μου σύντροφος έχει μια κοιλιά που υποτίθεται ότι είναι σέξι;
Γιατί δηλαδή πρέπει οι γυναίκες να έχουν το άγχος να κάνουν επιτυχημένη καριέρα στην εργασία τους (γιατί πρέπει και θέλουν να δουλεύουν και αυτές, δεν τις ταΐζουν πια οι άνδρες τους), το άγχος να προλάβουν να φέρουν σε τάξη το σπιτικό και να μεγαλώσουν το παιδί, και το άγχος μήπως τις απορρίψει ερωτικά ο σύντροφός τους, επειδή δεν έχουν αναλογίες 90-60-90. Και πιστέψτε με, εσείς οι άνδρες μπορείτε να γίνετε πολύ, μα πάρα πολύ, καυστικοί στα σχόλιά σας.
Στην τελική, ξέρετε ότι οι γυναίκες είναι συναισθηματικά πλάσματα. Σας είναι τόσο δύσκολο να είστε λίγο πιο ευγενικοί μαζί μας, να μας πείτε ένα κοπλιμέντο (ακόμη και αν δεν το εννοείτε) για την εμφάνισή μας, και ΝΑΙ, να μας ανοίγετε την πόρτα; Οι μπαμπάδες σας, που το έκαναν, ήταν ηλίθιοι δηλαδή;
Και όσον αφορά το ξύρισμα, έχω την εντύπωση ότι πάλι οι γυναίκες είναι ριγμένες στο συγκεκριμένο θέμα. Γιατί ένας άνδρας αξύριστος, με γένια τριών ημερών, θεωρείται σέξι, ή μπορεί να αφήνει μούσι σαν αρχιεπίσκοπος, αλλά έχει την απαίτηση από τη σύντροφό του να είναι τελείως άτριχη παντού και να είναι το δέρμα της απαλό σαν κωλαράκι μωρού; ΠΟΝΑΕΙ! Κι όμως, το κάνουμε για να σας ευχαριστήσουμε.
Και το ευχαριστώ (που δεν ακούμε ποτέ) φαίνεται όταν μετά μας πλησιάζει ο τριχωτός σαν αρκούδα σύντροφος για σεξ (όταν του έρθει η όρεξη φυσικά….γιατί αν σας πλησιάσουμε εμείς, θεωρούμαστε και σεξομανείς) και έχουμε την εντύπωση ότι συνουσιαζόμαστε με τον πρόγονό μας, τον Αυστραλοπίθηκο.
Όσον αφορά στους οργασμούς στο σεξ, δε φταίμε εμείς που μπορούμε να έχουμε περισσότερους. Να ξέρετε όμως ότι, αν ο άνδρας δεν μπορέσει να έχει στύση ή να δεν κρατήσει πολλή ώρα ή αν δεν τελειώσει, η γυναίκα πρώτα απ’ όλα θεωρεί ότι φταίει αυτή, ότι δεν είναι αρκετά καλή ή ότι δεν «ανάβει» αρκετά το σύντροφό της. Λάθος, πολύ λάθος. Γιατί τελικά αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που η γυναίκα καταπιέζεται ψυχολογικά.

Με εκτίμηση,
Άννα Π.

17 Φεβρουάριος 2009 5:37 μμ