apo th μη μου απτου

μη μου απτου



οταν η ψυχή θέλει να ουρλιάξει θα ουρλιάξει......

Γιατί εκείνη θα βρεί τον τρόπο... Την έξοδο... Την φωνή... Σαν ναρκωμένο σε καταλαμβάνει και σε κινεί... Και τότε... Ουρλιάζει!


Μεγάλη εγγραφή μέσα στο ξημέρωμα. Το φεγγάρι είναι εκεί ψηλά και όλα όσα φωλιάζουν μέσα στα στήθη μου ουρλιάζουν για αν βγούν. Ξεσκίζουν την ψυχή μου και προκαλούν τον σωματικό πόνο για να ηττηθώ στην τελική και να ελευθερωθούν.
Θα αντέξω ... Πάντα αντέχω ... Ακόμη κι όταν λέω πως δεν αντέχω άλλο ... Πάντα αντέχω..
Δεν θα απολογηθώ ποτέ για τις επιλογές μου. Δεν θα μετανιώσω για καμιά. Γιατί ήταν δικές μου επιλογές. Μπορεί οι περισσότερες αυθόρμητες, αλλά αυτη είμαι. Αυτος είναι ο χαρακτήρας μου. Μπορεί μερικές να με παρέσυραν ακόμη και στην τελευταία μου αναπνοή, αλλά απέδειξα ότι πάντα κρύβω μια τελευταία. Μέχρι την επόμενη ...
Από νεαρή ηλικία με αποκαλούσαν «λύκο». Αστείο ... Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που λατρεύω τους λύκους. Γιατί? Μα γιατί μου θυμίζουν την όποια ανθρωπιά μου ... Ο ανθρωπισμός μου δεν έχει ανθρώπινη πηγή. Όχι. Έμαθα να είμαι άνθρωπος από εκείνα τα ζώα. Οι λύκοι δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό που ήμασταν κάποτε εμείς, και αυτό που έπρεπε να είμαστε.
Ο δρόμος του καθενός επιφυλάσει εκπλήξεις ... Καλές ή κακές, είναι πάντα στιγμές απρόσμενες που θα μας αλλάξουν την ζωή. Την υπόσταση και την σκέψη. Ο δικός μου δρόμος, οι επιλογές και οι εκπλήξεις, οι στιγμές και τα συμβάντα με έφεραν στην απομόνωση. Θα αγαπήσω ανθρώπους, θα συμπαθήσω, θα παλέψω για αυτούς που θα γίνουν σημαντικοί μέσα. Θα δεθώ με μερικούς με δεσμά που δεν σπάνε ακόμη κι όταν πέσει η απόλυτη σιωπή. Ακόμη κι όταν χαθεί για πάντα η κάθε επαφή. Όμως θα είμαι πάντα ολόγυρα, κρυμένος μέσα στις σκιές ανα πάσα στιγμή.
Όμως θα είμαι μακριά. Τους περισσότερους από αυτούς δεν θα τους δώ ποτέ. Δεν θα με δούν ποτέ. Έμαθα να ζώ με αυτόν τον τρόπο και αυτός ο τρόπος έχει στεριώσει μέσα μου με ρίζες ζωής. Αποδεκτός ή όχι για τους περισσότερους, αυτη είμαι.
Είμαι ένας λύκος χρόνια τώρα. Κι ένας λύκος από ένα πιστό σκυλί δεν έχει διαφορά. Ένα σκυλί θα σου σταθεί, θα σε συμπονέσει, θα κάνει ότι μπορεί-όσο του επιτρέπουν τα όρια που του έχουν δοθεί- και δεν θα ζητήσει τίποτα. Όταν χαρείς , θα χαρεί κι εκείνο. Το δώρο του ένα χάδι κι ένα χαμόγελο. Δεν θέλει τίποτε άλλο. Τίποτε περισσότερο. Ο λύκος, ο σκύλος, δεν μπορούν να προδόσουν. Η προδοσία δεν είναι στο ένστικτο τους. Και περισσότερο από κάθε τι, αυτό το έλαβα ως δώρο. Έμαθα να ζώ με αυτά τα δώρα. Μου φτάνει ένα χαμόγελο από τους δικούς μου ανθρώπους, με εκείνους που έχω δεθεί. Να ξέρω ότι όλα πήγαν καλά. Έτσι ξανανιώθω μέσα μου δύναμη και ζωντάνια.
Όσο κι αν επιθυμώ να μείνω κοντά σε κάποιον, τόσο μεγαλώνει η τάση φυγής μου. Αν και πάλεψα να το αλλάξω αυτό κάποτε, κατάλαβα ότι αυτό δεν μπορώ. Και δεν μπορώ γιατί αυτό είμαι. Είμαι δέσμια των επιθυμιών που πηγάζουν από μέσα μου. Από κάτι ανώτερο από το επιφανειακό. Είναι η ψυχή του βυθού μου. Είναι ο εσωτερικός μου κόσμος. Είμαι ελεύθερος και δέσμια.
Αυθόρμητη, αυτοκαταστροφικη πολλές φορές, τραυματισμένη, ένας άνεμος έτοιμος να διασπάσει κάθε αντισταση αν χρειαστεί. Δεν μπορεί τίποτα να με κρατήσει μακριά από την κορυφή ή τον πάτο.
Για πολλούς λόγους αποφεύγω την επαφή. Προτιμώ τις σύντομες και λίγες στιγμές που μπορούν να μου δώσουν λίγη ομορφιά για να συνεχίσω. Να συνεχίσω το οδοιπορικό μου. Αυτό μου έχει μείνει. Λίγες εικόνες διάσπαρτες, λίγες στιγμές. Για να έχω στο σακούλι που κουβαλώ στον ώμο στην όλη διαδρομή.
Κάποτε ονειρεύτηκα κρυστάλλινα δάκρυα, που μέσα τους έκρυβαν το κάθε ένα μια ανάμνηση, μια στιγμή, μια εικόνα. Τόσο εύθραυστα ... Τόσο θνητά ... Τόσο όμορφα όσο οι ανπνοές.
Μόνος μου φόβος να μη σπάσουν. Τίποτε άλλο δεν φοβάμαι. Τίποτε. Οι απώλειες είναι μέσα στην ζωή. Αν αύριο, την άλλη μέρα ή την πιο άλλη δεν ανοίξω τα μάτια μου, δεν θα υπάρχουν πολλοί να με θυμηθούν. Θα υπάρχουν μερικοί όμως που θα θυμούνται κάποιες στιγμές μου. Όπως εκείνοι πέρασαν από τις δικές μου. Αυτή θα είναι οι μοιρασιά μου.
Πάντα μου άρεσε να κοιτώ στα μάτια για να μπορώ να κοιτώ την ψυχή εκείνου που έστεκε απέναντι μου. Έκρυβα και κρύβω όμως τα δικά μου.. Ελάχιστες οι φορές που θα επιδείξω την ψυχή μου. Και δίκαιο δεν είναι.
Να ξέρουν όμως όλοι, πως μέσα από τα γραπτά μου καθρέφτιζα το μέσα μου. Αν τα αδύναμα μάτια μου αδυνατούσαν να εμφανιστούν, οι λέξεις μου απελευθέρωσαν αυτό που είμαι. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Μια τραγική ακόμη φιγούρα που πότε χαμογελούσε, πότε κατσούφιαζε.
Μένω μακριά από τους ανθρώπους για να μπορώ να τους αγαπώ. Μένω μακριά από τους ανθρώπους για να μπορώ να είμαι ελεύθερη. Για να μπορώ να τους σκέφτομαι, να τους θυμάμαι, να τους νοσταλγώ. Ο αυθορμητισμός που έλεγα πρίν? Είναι ένα άγριο ένστικτο. Ασυγκράτητο. Τόσο πολύ που καταλήγει πολλές φορές να πληγώνει τον άλλο. Να κάνει λάθη που πληγώνουν, που ενοχλούν. Δεν το θέλω αυτό. Δεν θέλω να ενοχλώ και να πληγώνω κανέναν.
Το "μακριά και αγαπημένοι" γεννήθηκε για ανθρώπους τέτοιων περιπτώσεων.

Έχω τόσα που με περιμένουν και δεν τα γνωρίζω ακόμη. Ξέρω μόνο ότι κάθε φορά, όσο προχωράς, ο βαθμός δυσκολίας μεγαλώνει. Θα αντέξω. Πάντα αντέχω. Ακόμη κι όταν πω πως δεν αντέχω άλλο. Θα αντέξω.
Όταν ο σωματικός πόνος με κυριεύει, είναι η ψυχή που με πιέζει για να την αφήσω να ουρλιάξει.
Κι αυτή την στιγμή, 2 ώρες πριν την αναχώριση μου ... ουρλιάζει.

Λύκο με φώναξαν κάποτε, λύκος παρέμεινα. Κι ο λύκος, πιο άνθρωπος δεν γινόταν. Κι αυτός ο άνθρωπος-λύκος ζεί στους δικούς του κόσμους. Αποφασισμένος από εκεί, να μη φύγει ποτέ ξανά.


--
ΚΛΕΨΕ ΖΩΗ