τα λόγια μου δεν έχουν τίτλο

Το παρακάτω αριστούργημα το έστειλε η e-φίλη μας mh mou aptou



Δεν θέλω να κλάψω αλλά μερικές φορές το έχω τόσο ανάγκη ... και σ' ευχαριστώ αλήθεια σ' ευχαριστώ όταν με βοηθάς να κλαίω .....όταν με πληγώνεις Ο τελευταίος λυγμός , τι περίεργος πόσα κρύβει μέσα του ................. χάνομαι στις μυρωδιές του , στα μονοπάτια του , εγώ και αυτός , εγώ και οι σκέψεις, πικρές, θλιμμένες,ματωμένεs από αγκάθια που κρύβουν οι λέξεις οι πράξεις ... προσπαθώντας να λυτρωθούν .. έτσι είναι έτσι πρέπει να είναι η λύτρωση αλλιώς πως θα την νιώσεις πως θα νιώσεις τη δική της ανατριχίλα? ... και μετα ....μετά μεγαλώνουμε ... η νιώθουμε πως μεγαλώσαμε ή έτσι πρέπει να δείχνουμε ... έτσι νομίζουμε... και μετά ... μετά ξανά τα ίδια τα λάθη ... όπως όταν ήμασταν μικροί προτού μεγαλώσουμε έστω και αν πέρασαν λίγα λεπτά λίγες ώρες.. λένε πως τα λάθη δέν έχουν ηλικία .. ΔΕΝ ΞΕΡΩ . αλλά μας μαθαίνουν να ζούμε να απογοητευόμαστε να αντιλαμβανόμαστε.. τι σημασία έχει να σκαλίζω το παρελθόν να ανατριχιάζω και να δαγκώνω τα χείλη μου κάθε φορά που θυμάμαι ανθρώπους που δεν είναι πια εδώ? να ψάχνω απαντήσεις στα γιατί που με βασανίζουν? Μάλλον αυτά τα γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Δεν μπορώ να σταματήσω.. προσπαθώ .. ... Τι έχει σημασία ? .. πάλι προσπαθώ να σκεφτώ πάλι στο πουθενά είμαι .. πάλι το όνομά σου η εικόνα σου όταν χαμογελάς ενώ εγώ κλαίω είναι μπροστά μου .... ..
Υπνοβάτης σένα μαθηματικό όνειρο που δεν ξέρω να το λύσω .. και τυραννιέμαι .. την λύση την έχεις εσύ!! .... ίσως αυτός να είναι ο μόνος δρόμος για να είμαι κοντά σου ... ............ δεν την θέλω τότε!! --



Μη μου άπτου

-- ΚΛΕΨΕ ΖΩΗ