mh mou aptou

Κοιτάζοντας πίσω πρίν ένα χρόνο περίπου , βλέπω πως δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα μα συγχρόνως άλλαξαν και τα πάντα...
Άρχισα να γράφω εδώ όχι γιατί πίστεψα ποτέ πως είχα κάτι αξιόλογο να πω αλλά γιατί ήταν για μένα ένας τρόπος να βγάζω από μέσα μου αυτά που με βάραιναν, αυτά που δεν τόλμησα να πω ποτέ σε κανέναν...παρα μόνο σε τούτον εδώ τον χώρο και κατ' επέκταση σ' εσάς.
Ομολογώ πως σκέφτηκα πολλές φορές να πατήσω delete.
Να διαγράψω όλα όσα κατέγραψα έδω είτε αυτά γράφτηκαν σε στιγμές πόνου είτε σε στιγμές αισιοδοξίας.
Έκανα δεύτερες σκέψεις και αντιλαμβανόμενη πως δεν μπορώ να διαγράψω κάποια γεγονότα της ζωής μου τα κράτησα.
Δεν μετάνιωσα για τίποτα απ' όσα μοιράστηκα μαζί σας.
Δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει στις μετάνοιες όπως και δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει στις διαγραφές.
Το αντίθετο.
Πιστεύω πως οι εμπειρίες που αποκτούμε μας βοηθούν να μεγαλώσουμε και να διαμορφώσουμε χαραχτήρα.
Αυτές οι εμπειρίες είναι και αυτές που καθορίζουν τις επόμενές μας επιλογές.
Αγάπησα αυτόν έδω τον χώρο, αγάπησα αυτά που κατέθεσα εδώ, όπως αγάπησα και πολλούς δικούς σας χώρους με τις δικές σας καταθέσεις.
Η συνέπεια δεν ήταν ποτέ χαραχτηριστικό μου.
Το γεγονός και μόνο πως είμαι σήμερα ακόμα εδώ και συνεχίζω τις εγγραφές -έστω πολύ πιο αραιά - ομολογώ πως με εκπλήττει.
Αποδεικνύει όμως πως μπορώ, άμα το θελήσω, να παραμείνω συνεπής σε ότι κι αν είναι αυτό που θα επιλέξω να κάνω φτάνει να το αγαπήσω.
Ευχαριστώ όλους όσους πέρασαν και σταθηκαν - σκέφτηκαν διαβάζοντας κάτι απο εμένα είτε τυχαία είτε γιατί το επέλεξαν μα λέω να κάνω ένα διάλειμμα...να λείψω για λίγο...
Δεν βάζω τελεία. Όχι. Κόμμα βάζω και ίσως και ένα μικρό θαυμαστικό...
Δεν θα μπορούσα βέβαια να μείνω μακριά και από τους δικούς σας χώρους τους οποίους επισκέπτομαι ανελλιπώς, είτε σιωπηλά είτε επιλέγοντας να αφήσω τα ίχνη μου.
Δεν μου άρεσαν ποτέ οι αποχαιρετισμοί και τα δακρύβρεχτα αντίο ίσως επειδή μοιάζουν τόσο τελεσίδικα και σε μένα αρέσει πάντα να αφήνω παράθυρα ανοιχτά.
Εις το επανιδείν λοιπόν...

-- ΚΛΕΨΕ ΖΩΗ ;)