Αγανάκτηση ; …… δεν ξέρω …

Τελικά αυτός είναι ο χώρος μου μια άσπρη σελίδα …
Μάλλον επειδή τον βλέπω σαν ένα μέρος για να ξεσπάω τα νεύρα μου ή να ξεδιπλώνω τις στεναχώριες μου ή την αγανάκτηση που καμιά φορά με πνίγει και όσο και να προσπαθώ δεν ξεκολλάει από πάνω μου με τίποτα… αλλά ας το κάνω πιο γενικό … ας μιλήσω σε τρίτο πρόσωπο .. ( μην γίνομαι και κουραστική ) Όσο και να κρύβεσαι, όσο και να γελάς, όσο και να αποφεύγεις τα προβλήματα σου δυστυχώς αυτά είναι ακόμα εκεί για να σου υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους, ακόμα και αν κάνεις το παν για να τα αποφύγεις, κάνοντας τον καραγκιόζη-γελωτοποιό που δε τραβάει κανένα ζόρι... εεε κάποια στιγμή, σε βρίσκουν και σκας σαν βόμβα νετρονίου, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αθόρυβα, με αποδέκτη μόνο αυτή την λευκή σελίδα και έπειτα στο πληκτρολόγιο , γιατί σύμφωνα με τη θεωρία του πολέμου πάντα υπάρχουν αδυναμίες, αλλά ο σωστός πολεμιστής δεν επιτρέπει σε κανέναν, είτε εχθρούς είτε συμμάχους, να τις δει.
Ανασκουμπωνόμαστε, λοιπόν, αφήνοντας πίσω την περίσκεψη για τις μάχες που χάθηκαν και ετοιμαζόμαστε για αυτές που έρχονται λίαν συντόμως. Στο κάτω κάτω, ίσως να είναι και καλύτερα. Σίγουρα, όμως, η αυτοπεποίθησή μου τραυματίστηκε βαριά καθώς και η εμπιστοσύνη μου σε κάποια τελευταία προπύργια στήριξης. Ας πούμε, λοιπόν, πως βρέθηκα σε ένα πεδίο μάχης ηττημένη, με τα πτώματα του στρατού μου ολόγυρά μου και με ελάχιστο χρόνο να αναδιοργανωθώ για μια επόμενη μάχη.. Φόρεσα την πιο σκληρή πανοπλία και την πιο μεγάλη αποφασιστικότητα στην ψυχή και ξεκινάω την επόμενη σταυροφορία... Αυτή τη φορά, δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας...


Mh_mou_aptou