The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams.
Upon the instruments if death
The sunlight brightly gleams.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams,
Will no one lay the laurel wreath
As silence drowns the screams.
Between the iron gates of fate,
The seeds of time were sown,
And watered by the deeds of those
Who know and who are known;
Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules.
The fate of all mankind I seeIs in the hands of fools.
Confusion will be my epitaph.
As I craw l a cracked and broken path
If we make it we can all sit backand laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.
==============================
Ο τοίχος που έγραψαν οι προφήτες ραγίζει στις ραφές...πάνω στα όργανα του θανάτου
ο ήλιος λαμπερά φωτίζει...Όταν ο κάθε άνθρωπος σκίζεται σε κομμάτια
με εφιάλτες και όνειρα,
ποιός θα αποθέσει το δάφνινο στεφάνι
την ώρα που η σιωπή πνίγει τις κραυγές.
Ανάμεσα στις σιδερένιες πύλες της μοίρας,
σπόροι του χρόνου ειναι σπαρμένοι,και ποτισμένοι από τις πράξεις εκείνων, που γνωρίζουν, και ειναι γνωστοί.
Η γνώση είναι ενας θανατηφόρος φίλος
όταν δεν βάζει κανείς κανόνες.
Η μοίρα όλων των ανθρώπων βλέπω, είναι στα χέρια ηλιθίων.
Μπερδεμα θα είναι ο επιτάφιός μου.
Καθώς έρπω σε ενα ραγισμένο και σπασμένο μονοπάτι
αν το κάνουμε μπορούμε να καθήσουμε και να γελάμε
Μα φοβάμαι πως αύριο θα κλαιω
Ναι φοβάμαι πως αύριο θα κλαίω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου